पत्रकारांचे उद्योग धंदे

चिपकू पत्रकारांची एक जमात मागे एकदा पेपरांत बघायला (म्हणजे वाचायला) मिळाली!
ह्या वेळी "स्टींग ऑपरेशन" करायचा प्रयत्न केला गेला तो खुद्द पाटलांचाच ! घ्या .... म्हणजे गृहमंत्र्याला असा अडकवला की आपल्याला जे हवे ते त्याच्या कडून उकळायला बरें !
धन्य ती पोरगी व तीच्यावर झालेले संस्कार !
वॉटरगेट- सारखी प्रकरणे किंवा अरुण शौरी सारखे पत्रकार इतिहास जमा झालेत असे वाटण्या इतपत आजची परिस्थिती ह्या पीत पत्रकारितेने निर्माण केली आहे !पत्रकार काय कुठेही काहीही करू शकतात.

वैद्यकीय क्षेत्रातले एक माझ्यासमोर घडलेले उदाहरण देतो -
एका पापभीरू डॉक्टरला सतत फोन यायचे -तुम्ही रुग्णांना नको त्या चाचण्या करायला भाग पाडत आहात- तुमच्या बद्दल पेपर मध्ये मी लिहिणार आहे.एक दोन वेळा त्या डॉक्टरांनी त्या फोन करणाऱ्याला 'आम्ही तसे काही करीत नाही' असे पटवण्याचा प्रयत्न केला. तरी अधून मधून हे फोन येणे चालूच राहिले शेवटी कंटाळून त्यांनी अंधरीच्या डी.एन.नगर पो.स्टे. ला तक्रार दिली -
सापळा लावून पत्रकाराला पकडला- निव्वळ पैशांसाठी आपल्या पत्रकारितेचा उपयोग (?) करणारे हे महाशय केवळ डॉक्टरांच्या चांगुलपणा मुळे सुटले.
PRESS ची पाटी लावून अवैध मालवाहतूक व प्रवासी वाहतूक करणारी वाहने ह्यांचीच. पकडले गेल्यावर ''प्रेस म्हणजे अमुक तमुक प्रिटींग प्रेस हो'' असे सांगायला ही मंडळी कमी करीत नाही !कुत्र्याच्या छत्र्यांप्रमाणे उगवणारी ही पत्रके व त्यांचे पत्रकार पाहिले की समाजातल्या ह्या वर्गाची दया येते.....
पाटलांचे नशीब थोरं - वेळीच सावध झाले नसते तर फुकाच्या सापळ्यात अडकले असते-

ह्याच पत्रकारांसारखीच आता हल्ली इलेक्ट्रौनीक मेडिया मधल्या वॄत्तनिवेदकांची चलती आहे.
प्रिन्स ला खड्ड्यात पडलेला बघून ह्यांना आनंदाचे भरते यायचेच काय ते बाकी होते. ७२ तासांचे "लाईव्ह" चित्रीकरण करताना तो मुलगा "लाइव्ह" राहील की "डेड" होईल ह्याचे सोयर सुतकही त्यांना नव्हते.

प्रमोद महाजन ह्यांना हिंदूजाला ठेवले होते तेव्हा त्याच इस्पितळात काही कामानिमीत्त जावे लागले.
शक्यतो तुमचे उपकरण आमच्या कडे पाठवा अशी वारंवार विनंती करूनही काही कारणात्सव "इंडोस्कोपी" विभागाला ते शक्य होऊ शकले नाही. शेवटी जाणे भागच पडल्यामुळे तेथे जाऊन पोहचलो. सर्व म्हणजे सर्वच वाहिन्यांचे वॄत्त प्रतिनीधींचा तेथला तमाशा बघून लाजेने मान खाली घालावी लागली.
इस्पितळात पूर्ण गंभीर वातावरण होते. फक्त प्रमोद महाजनच नव्हे तर त्यांच्या सारखेच असंख्य रुग्ण् खाटेवर मॄत्युशी निकराची झुंज देत होती. त्यांना साथ देण्यासाठी अथक परिश्रम करणारे वैद्यकिय व्यवसायातले कर्मचारी वर्ग होते तर त्यांच्या परतण्याच्या वाटेवर सर्वच रुग्णांचे नातेवाईक, बायका मुले, आई वडिल हे काळजीने ग्रस्त होत देवाकडे धावा करीत होते व ह्या सर्वच प्रकारांच्या विरूद्ध असे बेशीस्त वर्तन मेडीयाच्या प्रतिनीधींचे होते.

मुंबई लोकल बौम्ब स्फोटातील खाटेवर पडलेल्या रुग्णाकडून "बाईट्स" घेणा-या ह्या वर्गाची कीव करावीशी वाटते;
बिच्चारे पोटा ची खळगी भरण्यासाठी प्रामाणिकपणा सोडून काय काय करावे लागते ह्यांना !
"प्रोफेशनल एथिक्स" नावाचा प्रकार ह्यांच्या गावीही नसावा पण फक्त ह्या वर्गाला दोष देऊनही उपयोगाचे नाही......
कैमेरासमोर येण्याची किंवा सतत प्रसिद्धी मिळवण्याची धडपड करणारी मंडळी प्रत्येक क्षेत्रात असतातच.